οπυστύς

ὀπυστύς, -ύος, ἡ (Α)

ο γάμος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀπυίω / ὀπύω «νυμφεύομαι» + επίθημα -τύς (πρβλ. δαι-τύς, μνησ-τύς). Το -σ- τού τ. είναι πιθ. αναλογικό προς το -σ- άλλων λ. με την ίδια κατάλ. (πρβλ. γελασ-τύς)].